ایراد عدم توجه دعوی به خوانده – به موجب ماده 84 قانون آیین دادرسی مدنی: «در موارد زیر خوانده می تواند ضمن پاسخ نسبت به ماهیت دعوا ایراد کند:
1- دادگاه صلاحیت نداشته باشد.
2- دعوا بین همان اشخاص در همان دادگاه یا دادگاه هم‌عرض دیگری قبلاً اقامه شده و تحت رسیدگی باشد و یا اگر همان دعوی نیست دعوایی باشد که با ادعای خواهان ارتباط کامل دارد.
3- خواهان به جهتی از جهات قانونی از قبیل صغر، عدم رشد، جنون یا ممنوعیت از تصرف در اموال درنتیجه حکم ورشکستگی، اهلیت قانونی برای اقامه دعوی نداشته باشد.
4- ادعا متوجه شخص خوانده نباشد.
5- کسی که به‌عنوان نمایندگی اقامه دعوی کرده از قبیل وکالت یا ولایت یا قیمومت و سمت او محرز نباشد.
6- دعوای طرح‌شده سابقاً بین همان اشخاص یا اشخاصی که اصحاب دعوی قائم‌مقام آنان هستند، رسیدگی شده نسبت به آن حکم قطعی صادر شده باشد.
7- دعوا برفرض ثبوت، اثر قانونی نداشته باشد از قبیل وقف و هبه بدون قبض.
8- مورد دعوی مشروع نباشد.
9- دعوا جزمی نبوده بلکه ظنی یا احتمالی باشد.
10- خواهان در دعوای مطروحه ذی‌نفع نباشد.
11- دعوا خارج از موعد قانونی اقامه شده باشد».
بیشتر بدانید:
ایراد عدم توجه دعوی به خوانده – متوجه نبودن دعوا به شخص خوانده می تواند یکی از جهاتی باشد که خوانده به موجب آن به دعوای مطروحه ایراد می نماید. این امر در بند 4 ماده 84 قید شده است. به بیان دیگر چنانچه حق مورد ادعا بر فرض اثبات علیه خوانده نباشد، خوانده می تواند ایراد عدم توجه دعوا نماید. بنابراین در صورتی که بر اساس دادخواست و مستندات آن، متعهد، شخصی غیر از خوانده باشد این ایراد قابل طرح و پذیرش است. به عنوان مثال شخصی زمینی را از دیگری غاصبانه تصرف کرده و پس از مدتی آن را به تصرف ثالث داده است. مالک زمین نیز فوت و وراث دادخواست خلع ید به طرفیت هر دو نفر یعنی متصرف سابق و متصرف فعلی مطرح می نمایند. در این حالت متصرف اول خواهد توانست ایراد عدم توجه دعوا نماید زیرا دعوای مذکور باید به طرفیت متصرف مطرح شود.