دعوای الزام به رفع مزاحمت ملکی – به موجب ماده 160 قانون آیین دادرسی مدنی: «دعوای مزاحمت عبارت است از: دعوایی که به موجب آن متصرف مال غیرمنقول درخواست جلوگیری از مزاحمت کسی را می نماید که نسبت به متصرفات او مزاحم است بدون اینکه مال را از تصرف متصرف خارج کرده باشد». در دعوای ممانعت از حق مدعی علیه از استفاده صاحب حق ممانعت می کند به طوری که استفاده غیرممکن می گردد اما در دعوای مزاحمت استفاده از مال غیرمنقول برقرار است اما آن استفاده در اثر اعمال شخص مزاحم با زحمت و مشقت همراه می گردد. لازم به ذکر است در صورتی که شخصی سابقاً مزاحم تصرفات دیگری شده باشد و این مزاحمت پایان یافته باشد طرح دعوای رفع مزاحمت ممکن نخواهد بود زیرا مطابق ماده مذکور مزاحمت باید ادامه داشته باشد.
بیشتر بدانید:
دعوای الزام به رفع ممانعت از حق
در دعوای رفع مزاحمت از ملک، متصرف ملک درخواست جلوگیری از مزاحمت شخصی را مطرح می کند، بدون اینکه ملک را از تصرف وی خارج کرده باشد، نسبت به تصرفات او مزاحمت ایجاد کرده است و اجازه بهره برداری مناسب متصرف را از ملک نمی دهد. به عنوان مثال ممکن است شخصی با تخلیه نخاله و زباله در ورودی ملک دیگری، امکان ورود سهل و بدون زحمت مالک و یا متصرف را از وی سلب کند.
ارکان دعوای مزاحمت
در دعوای مزاحمت باید ارکان زیر وجود داشته باشد:
1- تصرف سابق خواهان بدون مزاحمت.
2- مزاحمت فعلی خوانده بدون رضایت خواهان.
3- غیرقانونی بودن مزاحمت خوانده.
در دعوای رفع مزاحمت، دادگاه صرفاً تصرف خواهان را باید احراز کند و نیازی نیست به موضوع مالکیت رسیدگی کند. همچنین در این دعوا بر خلاف دعوای تصرف عدوانی، خواهان، بازگرداندن تصرف خود را از دادگاه نمی خواهد؛ بلکه فقط نسبت به مزاحمت طرف مقابل معترض است. لازم به ذکر است که مزاحمت نسبت به ملک، ممکن است واجد وصف کیفری نیز باشد.
طرفین دعوای مزاحمت ملکی و دادگاه صالح جهت رسیدگی به آن
خواهان دعوی کسی است که نسبت به تصرفات او مزاحمت شده است. مزاحم ملک نیز خوانده دعوی است. دادگاه صالح نیز دادگاه محل وقوع ملک است.
نحوه اجرای رای در دعوای الزام به رفع مزاحمت ملکی
در دعوای الزام به رفع مزاحمت، بلافاصله پس از صدور رای و قبل از قطعیت، رای اجرا می شود و تجدیدنظرخواهی محکوم علیه تاثیری در اجرای رای ندارد. از آنجا که خواهان،بازگرداندن تصرف خود را از دادگاه نمی خواهد تصرف دادن ملک موضوعا از بحث خارج است.
